شگردهای جادوگرانه‌ی یک بچه ننه

مارسل پروست

آندره ژید که از سوی انتشارات گالیمار تصمیم گرفت به جست و جوی زمان از دست رفته را منتشر نکند، در تاریخ ادبیات به عنوان مردی شناخته می‌شود که بزرگ‌ترین خطا در سده‌ی بیستم را مرتکب شد. نامه‌ی پوزش‌خواهی‌ش که بعدها به پروست نوشته، به حراج گذاشته شد. بهای پیش‌نهادی: صد و پنجاه هزار یورو.
به جست و جوی زمان از دست رفته نشان تجارتی است. در سریال تله‌ویزیونی سوپرانو (The Sopranos) وقتی اسم از مادلن بیاید، می‌دانی اشاره دارد به کیک معروف صدف شکل پروست و هرکسی می‌داند که این نشان از یادآوری چیزی است. وقتی یکی از شخصیت‌های هاروکی موراکامی گوشه‌ بگیرد تا نوشته‌های پروست را دوره کند، متوجه می‌شوی که قصد بازگشت ندارد.
درباره‌ی پروست و از پروست بسیار نوشته‌اند. کتاب و داستان مصور ساخته‌اند و فیلم هم ساخته شده است که جا باز کرده است در فرهنگ مردم پسند. می‌گویند: جامع است. مثل منشور زیبابین همه جانبه است.
اما خاص بودن پروست در چیست؟ چرا باید کارش را خواند، به چه دردی می‌خورد؟ که با زمان پیش بروی و از قافله عقب نمانی؟